راهنمای خفن مانگاهای اینیو آسانو – از کجا شروع کنیم و چی بخونیم؟

راهنمای خفن مانگای اینیو آسانو – از کجا شروع کنیم و چی بخونیم؟

اینیو آسانو یه جور عجیبی بلده سریال‌های خاص و نوآورانه‌ای بسازه،

از «دختری در ساحل» و «شب بخیر پون‌پون» بگیر تا «Dead Dead Demon’s Dededede Destruction»

و جدیدترین کارش «موجینا به اعماق»، که از هر نظر مرزها رو جابه‌جا می‌کنن.

چه از طریق نقد اجتماعی، طنز یا موضوعاتش، آثارش تو ژانر خودشون یه چیز دیگه‌ن.

معمولاً خودتو داری تو داستان‌های بلوغ شخصیت‌هاش پیدا می‌کنی،

ولی موضوعات پخته و تفکربرانگیزی دارن که جامعه و انسانیت رو به شکلی نشون می‌دن که کمتر دیدی.

لحن بدبینانه و طنزآمیزش به مذاق همه خوش نمیاد، و مانگاهاش یه سلیقه‌ی خاصه

– ولی دقیقاً به همین دلیله که من عاشقشونم.

چی باید انتظار داشت؟

آسانو سعی نمی‌کنه برای همه خوشایند باشه؛ در عوض، یه چیز خام و واقعی مطابق با دیدگاه خودش خلق می‌کنه.

سبک‌ش خیلی زود قابل تشخیصه، مثل اینکه من بتونم یه مانگای نائوکی اوراساوا رو سریع تشخیص بدم.

یه ترکیب خاص از عناصر روان‌شناختی، درام و برش‌هایی از زندگی داره، اما به ژانرهای جدید مثل علمی-تخیلی و ماوراءالطبیعه هم سر می‌زنه.

در حالی که هر مانگای آسانو حس تازگی داره، یه سری نخ‌های مشترک توی کارهاش هست

—شخصیت‌هایی که با واقعیت‌های تلخ زندگی دست و پنجه نرم می‌کنن،

چه دنبال کردن رویاها باشه، چه کنار اومدن با ضربه‌های روحی، یا هدایت روابط پیچیده،

و یه لحن خاص داره، یه جورایی شبیه به اینکه فیلم‌های A24 یه حس و حال خاص دارن.

مجموعه‌هاش اغلب روی لحظات کلیدی زندگی شخصیت‌هاش تمرکز داره،

مثل کودکی یا جوانی، و مضامین خودشناسی، تغییر و چیزهای دیگه رو بررسی می‌کنه.

"آثارش آدم رو به فکر فرو می‌بره و بعضی وقتا حس ناخوشایندی بهت میده.

برای آدمای ترسو نیست، ولی به نظر من این بخشی از جذابیتشونه.

عمیق و پیچیده هستن و اغلب یه روی بدبینانه‌تر از انسانیت رو نشون می‌دن،

اما شخصیت‌هاش قابل درک‌ان و ناخودآگاه دلت می‌خواد براشون آرزوی موفقیت کنی،

حتی وقتی زندگی انگار مصممه که عقب نگهشون داره.

اگه دنبال یه داستان خوشحال‌کننده می‌گردی، اینجا پیداش نمی‌کنی، حداقل به اون معنی سنتیش.

سریال‌های آسونو غم‌انگیزن و بعضی وقتا سخت، اما توی تاریکی، رگه‌هایی از زیبایی و شادی هم پیدا می‌شه.

خیلیا به خاطر شهرتشون به غمگین بودن، از شروع کردن آثارش تردید دارن

- مخصوصاً Goodnight Punpun - اما همه‌شون سیاهی و بدبختی نیستن،

و عناوینی مثل Dead Dead Demon’s یه ترکیب خوب از طنز و لحظات دلگرم‌کننده دارن که باعث می‌شه سبک‌تر از بقیه به نظر برسن.

آسونو به موضوعاتی می‌پردازه که ما ازشون دوری می‌کنیم،

نقص‌های شخصی و اجتماعی رو به شکلی خام و اغلب بی‌رحمانه برملا می‌کنه که عینک خوش‌بینی رو از صورتمون برمی‌داره.

از خشن و تحریک‌آمیز بودن نمی‌ترسه، و در حالی که داستان‌هاش جدی هستن، پر از ارتباطات واقعی،

شخصیت‌های دوست‌داشتنی با نقص‌هاشون، و پویایی‌ها و اتفاقات زندگی هستن که خیلی واقعی به نظر می‌رسن، و در نتیجه، قابل درک.

هم می‌خندی، هم گریه می‌کنی و همه‌ی احساسات ممکن رو تجربه می‌کنی،

حتی اونایی که سخته حس کردنشون، ولی خیلی چیزا برای ارائه دارن.

اون رو میشه یه هنرمند نسل جدید هم دونست، که از ابزارهایی مثل Unreal Engine برای ساختن دنیاهای دقیق و فراگیر استفاده می‌کنه.

دقت نظرش در پرداختن به جزئیات، چه در خلق فضاهای بصری دقیق و چه در افزودن ویژگی‌های انسانی به شخصیت‌ها، بی‌نظیره.

برنامه 'اوراساوا نائوکی نو مانبن' فرصتی بود تا شاهد رویکرد کمال‌گرایانه و وسواس‌گونه او در خلق آثارش باشیم.

او با گذر از طراحی اولیه به جوهر زدن و استفاده از بافت‌های خاص، به آثارش حالتی غیررسمی و ملموس می‌بخشد،

گویی که عمداً از پرداخت نهایی و بی‌نقص پرهیز می‌کند تا حس اصالت و واقعیت را القا کند.

این سطح از دقت و توجهه که شخصیت‌ها و داستان‌هاش رو زنده می‌کنه.

مانگاهای اینیو آسونو کندوکاوهایی در مورد وضعیت انسان با عمق احساسی، مضامین پیچیده و بعضی از زیباترین آثار هنری هستن که تا حالا دیدم.

اون از رفتن به جاهایی که بیشتر خالقا جراتش رو ندارن نمی‌ترسه و من واقعا باور دارم که یکی از بهترین خالق‌های زمان ماست.

تا الان، هشت تا از مجموعه‌های اینیو آسونو به انگلیسی در دسترس هستن و قرار شده «موجینا به اعماق» هم سال ۲۰۲۵ منتشر بشه.

در ادامه، هر کدوم از آثارش رو معرفی می‌کنم، چیزهایی که اونها رو خاص می‌کنه برجسته می‌کنم

و بهتون کمک می‌کنم اگه با آثار اینیو آسونو تازه آشنا شدید، از کجا شروع کنید.