زبان چینی کانتونی یک زبان سینو-تبت است که از کانتون سرچشمه گرفته است. گرچه در کانتونی به گوانگژو ترجمه شده است و به منطقه‌ای در جنوب چین اشاره دارد؛ با این‌حال، از کانتونی می‌توان برای اشاره به موارد مختلف استفاده کرد؛ از کانتونی، همیشه به عنوان یک منطقه استفاده نمی‌شود.

مقدمه‌ای بر زبان چینی کانتونی

نام کانتونی از املای رومانیایی پرتغالی “Cantão” برای نام استان گوانگدونگ گرفته شده است.

وقتی مردم به زبان چینی اشاره می‌کنند، معمولاً در مورد چینی کانتونی یا ماندارین صحبت می‌کنند.

هر دو بسیار پرطرفدار هستند و به طور گسترده صحبت می‌شوند، اگرچه آن‌ها شباهت‌های زیادی

با یکدیگر دارند، تفاوت عمده این دو در داشتن تلفظ‌های متفاوت است که به عنوان دو زبان مختلف

از هم جدا می‌شوند.

کانتونی جزء اصلی گویش Yue است. با این‌حال، بحث بر سر این است که آیا Yue یک زبان به تنهایی است،

اما طیف گسترده‌ای از گویش‌ها در دو زبان اصلی چینی بدان معنی است که بسیاری از گویش‌ها زیر چتر زبان چینی کانتونی یا زبان چینی ماندارین قرار گرفته‌اند.

زبان چینی کانتونی توسط بسیاری از مهاجران که در سراسر جهان زندگی می‌کنند، از جمله کانادا،

ایالات‌متحده، انگلیس، استرالیا، اروپا و بسیاری از مناطق دیگر آسیا صحبت می‌شود که بیشتر این افراد،

در کانادا یا ایالات‌متحده زندگی می‌کنند (بیش از 350000 کانتونی زبان، در کانادا زندگی می‌کنند). این افراد چینی اصیل نیستند، بلکه زبان کانتونی یکی از زبان‌هایشان است.

زبان کانتونی یک زبان بسیار خاص است، که قرار دادن یک کلمه در جمله می‌تواند معنای جمله را به افراط و تفریط تغییر دهد.

زبان کانتونی یک زبان برجسته موضوعی است، به این معنا که هرچه یک موضوع برای سخنگو مهم‌تر باشد، برجستگی بیشتری در جمله خواهد داشت. خود کلمات معمولاً یک زمان، جنسیت، تعداد و غیره را نشان نمی‌دهند، بلکه در عوض کلمات فردی بیشتری مانند قیدها، نشانه‌ها و حروف برای اصلاح و تقویت متن کلمه استفاده می‌شوند.

به عنوان مثال، خود افعال نشانگر زمان نیستند، بلکه به جای آن از قید زمان استفاده می‌کنند. فعل‌های

کانتونی عمل را در زمان قرار نمی‌دهند (گذشته، حال، آینده)، بلکه فقط به خود عمل مربوط می‌شوند،

که نشان می‌دهد یک عمل تا چه حد یا با چه میزان انجام شده است.

در زبان چینی کانتونی مفعول مستقیم همیشه بر مفعول غیرمستقیم مقدم خواهد بود، بنابراین “به

من آن قلم را بدهید” همیشه به جای “آن قلم، را به من بدهید” استفاده می‌شود. همچنین بعضی مواقع،

افعال را می‌توان حذف کرد.